مدرسه علمیه حضرت زینب س دهدشت

  معلم ای صمیمی یار دلسوز    چراغ روشنی  بخش شب و روز

 تورا از من سلامی و سپاسی          به رسم احترام و حق شناسی

                 بنام خدای بی همتا

شیعه مرتض علی عمر هدر نمی کند /از لحظات فرصتش صرفنظر نمی کند ‌

راه امیر مؤمنان راه خداست بی گمان/شیعه ز راه دیگران هیچ گمان نمی کند

 تا نرسیده مرگ تو توبه کن ازخطای خویش/چونکه اجل فرا رسد توبه اثر نمی کند

 وقت سفر برای ما توشه راه لازم است/بار سفر چه بسته ای مرگخبر نمی کند

 تا به دلت کند اثر بار دگرحسان بگو/شیعه ی مرتضی علی عمر هدر نمی کند

بوی جدایی می رسد از گریه هایم

بر درد هجرانت حسین جان مبتلایم

در این دو ماهی که عزادار تو بودم

آیا قبولم کرده ای ای مقتدایم؟

با این گناهان بزرگ و بی شمارم

لایق نبودم تا کنی آقا صدایم

امّا ز لطف و مرحمت دستم گرفتی

از مجلس روضه نکردی تو جدایم

رزق حلالم گریه بر داغ تو بوده

 آن گریه هایی که بُوَد آب بقایم

یادش به خیر در اوّلین روز مُحرّم

سوز دل و اشک و نوا کردی عطایم

یادش به خیر هنگام هیئت بین گریه

حس می نمودم زائر عرش خدایم

یادش به خیر با هر سلام و عرض حاجت

رنگ حسینی می گرفت حال و هوایم

وقتی به تن کردم لباس مشکیم را

گفتم دگر وقف شهید نینوایم

پیراهن احرام حج کربلا را

حالا چگونه از تنم بیرون نمایم؟

دل کندن از روضه برای من چه سخت است

مشکل بُوَد دوری ز هیئت ها برایم

هر ساله مُزد نوکریم را حسین جان

می گیرم از دست علی موسی الرّضایم

آقا به حقّ مادر پهلو شکسته

امضا نما امشب برات کربلایم.

التماس دعا