مدرسه علمیه حضرت زینب س دهدشت

لقمان حکیم گوید:

روزی در کنار کشتزاری از گندم ایستاده بودم خوشه هایی از گندم که از روی تکبرسر برافراشته و خوشه های دیگری که از روی تواضع سر به زیر آورده بودند نظرم را به خود جلب نمودند و هنگامی که آنها را لمس کردم، شگفت زده شدم

خوشه های سر برافراشته را تهی از دانه
و خوشه های سر به زیر را پر از دانه های گندم یافتم با خود گفتم: در کشتزار زندگی نیز چه بسیارند سرهایی که بالا رفته اند اما در حقیقت خالی اند.

اهمیت و فضلیت جهاد

انسان با ديد مادي نمي تواند مسائل را خوب ارزیابي کند چون تمام سود و ضررها را در محدوده ماديان مي بيند. که اگر از دست داد ضرر کرده است و اگر به دست آورد سود برده است. ولي اگر عينک مادي را کنار بزند و به دنيا از واريه ديگر بنگرد خواهد ديد همه چيز معناي ديگري مي دهد.

يکي از آن مسائل مساله جنگ و جهاد است . انسان مادي گرا حق دارد که از آن گريزان باشد. چون همه بودن خويش را در آن به صورت نابودي و فنا ميابد. اما همين که الهي شد و هدف از خلقت را فهميد و دانست که از کجا آمده است براي چه آمده است و به کجا مي رود ديگر برداشت او از اين مسئله عوض مي شود و با آغوش باز به سراغ جهاد في سبيل الله مي رود.

قرآن مجيد به اين مساله اشاره ميکند:

“كُتِبَ عَلَيْكُمُ الْقِتَالُ وَهُوَ كُرْهٌ لَّكُمْ وَعَسَى أَن تَكْرَهُواْ شَيْئًا وَهُوَ خَيْرٌ لَّكُمْ وَعَسَى أَن تُحِبُّواْ شَيْئًا وَهُوَ شَرٌّ لَّكُمْ وَاللّهُ يَعْلَمُ وَأَنتُمْ لاَ تَعْلَمُونَ” / سوره بقره, آيه 216.

جنگ‌ با دشمنان‌ براي‌ شما نوشته‌ شده‌ است‌ و آن‌ را شما كراهت‌ داريد و چه‌ بسا چيزي‌ را شما كراهت‌ داريد و حال‌ آنكه‌ آن‌ برايتان‌ بهتر است‌ و چه‌ بسا شما چيزي‌ را دوست‌ داريد و حال‌ آنكه‌ براي‌ شما شرّ است‌ و خدا مي‌داند ولي‌ شما نمي‌دانيد

وقتي يک مسلمان مجاهد در دراه خدا کشته مي شود ارزشي ديگر ÷يدا ميکند. برخوردها با او عض مي شود , ديدها نسبت به او تغيير مي کند, بايد که جنين باشد, چرا که دست از مال و جان و خانمان خود شسته است , آري در اين صورت ديگر آب دادن حجاج در وقت حج, تعمير عمارت مسجد الحرام و … نمي تواند با جهاد در راه خدا برابري کند.

قرآن شريف مي فرمايد:

“أَجَعَلْتُمْ سِقَايَةَ الْحَاجِّ وَعِمَارَةَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ كَمَنْ آمَنَ بِاللّهِ وَالْيَوْمِ الآخِرِ وَجَاهَدَ فِي سَبِيلِ اللّهِ لاَ يَسْتَوُونَ عِندَ اللّهِ وَاللّهُ لاَ يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ” سوره توبه / آيه 19.

آيا آب‌ دادن‌ به‌ حاجيان‌ و آباد نمودن‌ مسجدالحرام‌ را مثل‌ عمل‌ كسي‌ كه‌ به‌ خدا و روز قيامت‌ ايمان‌ آورده‌ و در راه‌ خدا جهاد كرده‌ است‌ قرار مي‌دهيد اين‌ دو دسته‌ نزد خدا مساوي‌ نيستند و خدا مردم‌ ستمگر را هدايت‌ نمي‌كند .

طبيعي است که اجر پيکارگران در راه خدا بر ديگران برتري چشمگيري داشته باشد, چرا که او با ديد الهي خود به حقيقتي دست يافته است که ديگران از درک آن عاجزند و به واقعيتي رسيده است, که ديگران از فهم آن قاصرند.

قرآن کريم مي فرمايد:

الَّذِينَ آمَنُواْ وَهَاجَرُواْ وَجَاهَدُواْ فِي سَبِيلِ اللّهِ بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنفُسِهِمْ أَعْظَمُ دَرَجَةً عِندَ اللّهِ وَأُوْلَئِكَ هُمُ الْفَائِزُونَ * يُبَشِّرُهُمْ رَبُّهُم بِرَحْمَةٍ مِّنْهُ وَرِضْوَانٍ وَجَنَّاتٍ لَّهُمْ فِيهَا نَعِيمٌ مُّقِيمٌ *  خَالِدِينَ فِيهَا أَبَدًا إِنَّ اللّهَ عِندَهُ أَجْرٌ عَظِيمٌ ” / سوره توبه آيه 20 تا 22 .

آنهائي‌ كه‌ ايمان‌ آورده‌اند و هجرت‌ كرده‌اند و در راه‌ خدا با اموال‌ و جانهاي‌ خود جهاد نموده‌اند مقامشان‌ نزد خدا بالاتر است‌ و آنها پيروز و رستگارند * پروردگارشان‌ آنها را به‌ رحمت‌ و رضايت‌ خود و به‌ باغهائي‌ كه‌ براي‌ آنها نعمتهاي‌ دائمي‌ دارند بشارت‌ مي‌دهد *براي‌ هميشه‌ در آنها خواهند بود زيرا قطعاً پاداش‌ بزرگي‌ نزد خدا است‌.

دفاع از حريم اسلام و مسلمين و ممالک اسلامي امر واجبي است که برگردن همه ماست. ما همانگونه که هيچگاه متجاوز نيستيم, در محدوده مرزهاي بين المللي نيز محدود نيستيم. مرز ما مرز تمام مسلمانان است, ديگر از قالب قوميت و احساسات ناسيوناليستي بريده ايم, و هر جا که مسلماني, بلکه مظلومي يافت شود, ما آنجا هستيم, و اينگونه به جهاد بر مي خيزيم:

انْفِرُواْ خِفَافًا وَثِقَالاً وَجَاهِدُواْ بِأَمْوَالِكُمْ وَأَنفُسِكُمْ فِي سَبِيلِ اللّهِ ذَلِكُمْ خَيْرٌ لَّكُمْ إِن كُنتُمْ تَعْلَمُونَ / سوره توبه آيه 41.

همگي‌ با وسائل‌ (و ابزار جنگي‌) سبك‌ و سنگين‌ خارج‌ شويد و با اموال‌ و جانهايتان‌ در راه‌ خدا جهاد كنيد اين‌ عمل‌ براي‌ شما بهتر است‌ اگر بدانيد .

1ـ كَتَبَ اَبُو جَعْفَرِ عَلَيْهِ السَّلامِ فى رِسالَة اِلى بَعْضِ خُلَفاء بَنى أُمَيَّةَ: «.. ظَهَرَ بِهِ الدّينُ، وَ بِهِ يُدْفَعُ عَنِ الدّينِ، وَبِهِ اشْتَرَىَ اللّهُ مِنَ الْمُؤْمِنينَ اَنْفُسَهُمْ وَاَمْوالَهُمْ بِالْجَنَّةِ، بَيْعاً مُفْلِحاً مُنْجِحاً…». (وسائل الشيعه، ج 11، ص 6 ـ 7 فروع كافى، ج 5، ص 3 ـ وافى، ج 2، جزء 9، ص 8، (در روايت وافى «وبه» ندارد))

حضرت امام محمد باقر (عليه السّلام) در نامه اى خطاب به بعض از خلفاء بنى اميّه نوشت:

«بوسيله جهاد دين ظاهر شد، و بواسطه جهاد، حمايت از دين مى شود، و به واسطه جهاد، خداوند جانها و اموال مؤمنين را در مقابل بهشت خريدارى نموده است، معامله اى در حالت رستگارى و پيروزى…».

2ـ عَنْ عَلِىٍّ عَلَيْهِ السَّلامُ اَنَّهُ قالَ: «جاهِدُوا فى سَبيلِ اللّهِ بِأَيديكُمْ، فَاِنْ لَمْ تَقْدِرُوا، فَجاهِدُوا بِأَلْسِنَتِكُمْ، فَاِنْ لَمْ تَقْدِرُوا، فَجاهِدُوا بِقُلُوبِكُمْ». (مستدرك الوسائل، ج 2، ص 244 ـ بحارالانوار، ج 100، ص 49 ـ دعائم الاسلام، ج 1، ص 343)

«در راه خدا به وسيله دستهايتان جهاد كنيد، اگر نتوانستيد، با زبانتان جهاد كنيد، اگر نتوانستيد، به وسيله قلبهايتان جهاد كنيد» ـ يعنى حداقلدر دلتان مبارزه با دشمن را داشته باشيد. ]به ترتيب: جهاد عملى، جهاد زبانى، جهاد قلبى[.

3ـ قالَ عُثْمانُ بْنُ مَظْعُون: قُلْتُ لِرَسُولِ اللّهِ صَلَّىَ اللّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ اِنَّ نَفْسى تُحَدِّثُنى بِالسِّياحَةِ وَأنْ ألْحَقَ الْجِبالَ فَقالَ: «يا عُثْمَانُ لا تَفْعَلْ، فَاِنَّ سِياحَةَ أُمَّتى اَلْغَزْوُ وَالْجِهادُ». (وسائل الشيعه، ج 11، ص 10 ـ تهذيب، ج 6، ص 122 ـ وافى، ج 2، جزء 9، ص 8)

عثمان ابن مظعون مى گويد: به پيامبر اكرم عرض كردم، دلم مى خواهد به سياحت بروم، و به كوهستانها ملحق شوم (براى تفريح سر به كوهستانها بزنم)، پيامبر فرمود:

«اى عثمان چنين مكن، همانا، سياحت امت من جنگ و جهاد است».

4ـ قالَ رَسُولُ اللّهِ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ: «سِياحَةُ أُمَّتى اَلْجِهادُ». (مستدرك الوسائل، ج 2، ص 243)

«سياحت امت من جهاد است».

5ـ قالَ رَسُولُ اللّهِ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ: «اَفْضَلُ اْلاَعْمالِ عِنْدَ اللّهِ ايمانٌ لا شَكَّ

فيهِ، وَغَزْوٌ لا غُلُولَ فيهِ وَحَجٌّ مَبْرُورٌ». (مستدرك الوسائل، ج 2، ص 245 ـ امالى شيخ مفيد، مجلس 12، ص 99 ـ بحارالانوار، ج 100، ص 11 ـ عيون اخبا)ر

«برترين اعمال نزد خدا، ايمانى است كه در آن شك نباشد، و جنگى است كه در آن خيانت نباشد، و حجى است كه در آن گناه نباشد (يا حجى است كه پذيرفته گردد)».

6ـ قالَ رَسُولُ اللّهِ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ: «غُدْوَةً أَوْ رَواحَةٌ فى سَبيلِ اللّهِ خَيْرٌ مِنَ الدُّنْيا وَما فيهَا». (مستدرك الوسائل، ج 2، ص 244)

«رفتن يا برگشتنى در راه خدا، از دنيا و آن چه در اوست، بهتر است».

7ـ قال النَّبِىُّ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ: «اَلا وَاِنَّ الْجِهادَ بابٌ مِنْ أَبْوابِ الْجَنَّةِ فَتَحَهُ اللّهُ لاَِوْلِيائِهِ». (مستدرك الوسائل، ج 2، ص 245)

«آگاه باشيد، به درستى كه جهاد درى از درهاى بهشت است كه خداوند آن را براى دوستانش باز كرده است.

8ـ مِنْ خُطْبَة لاَِميرِ الْمُؤْمِنينَ عَلَيْهِ السَّلامُ: «اَمّا بَعْدُ فَاِنَّ الْجِهادَ بابٌ مِنْ اَبْوابِ الْجَنَّةِ فَتَحَهُ اللّهُ لِخاصَّةِ أَوْلِيائِهِ، وَهُوَ لِباسُ التَّقْوى، وَدِرْعُ اللّهِ الْحَصينَةُ، وَجُنَّتُهُ الْوَثيقَةُ». (نهج البلاغه فيض الاسلام، خطبه 27، ص 94)

حضرت اميرالمؤمنين على (عليه السّلام) فرمود: «اما بعد، همانا جهاد درى از درهاى بهشت است. خداوند آن را براى خواص از دوستانش گشوده است، و آن را از جهت كرامت خويش روا داشته است، و آن نعمتى است كه او ذخيره كرده است، و جهاد لباس تقوا و زره محكم خداوندى و سپر قوى اوست».

10ـ عَنِ الصّادِقِ عَنْ أَميرِ الْمُؤْمِنينَ عَلَيْهِ السَّلامُ قالَ: «عَلَيْكُمْ بِالْجِهادِ فى سَبيلِ اللّهِ بِأَمْوالِكُمْ وَاَنْفُسِكُمْ فَاِنَّما يُجاهِدُ فى سَبيلِ اللّهِ رَجُلانِ: اِمامٌ هُدىً، أَوْ مُطيعٌ لَهُ مُقْتَد بِهُداهُ». (بحارالانوار، ج 100، ص 24 ـ امالى شيخ طوسى، ج 2، ص 136 (در ضمن حديث))

امام صادق (عليه السّلام) از حضرت اميرالمؤمنين (عليه السّلام) نقل مى كند كه فرمود: «بر شما باد، جهاد در راه خدا با اموال و جانهايتان، پس همانا كه دو كس در راه خدا جهاد مى كند، امام و پيشوايى كه بر هدايت است، يا فرمانبردار او، كه به هدايت او اقتدا كرده است (و پيرو اوست».

11ـ عَنْ عَلِى عَلَيْهِ السَّلامُ: «عَلَيْكُمْ بِالْجِهادِ فى سَبيلِ اللّهِ مَعَ كُلِّ اِمام عَدْل، فَاِنَّ الْجِهادَ فى سَبيلِ اللّهِ بابٌ مِنْ أَبْوابِ الْجَنَّةِ». (بحارالانوار، ج 100، ص 50 ـ دعائم الاسلام، ج 1، ص 343)

حضرت على (عليه السّلام) فرمود: «بر شما باد، جهاد در راه خدا با هر امام عادلى، به درستى كه جهاد در راه خدا، درى از درهاى بهشت است».

12ـ عَنْ أَبى عَبْدِ اللّهِ عَلَيْهِ السَّلامُ: «اَلْجِهادُ أَفْضَلُ الاَْشْياءِ بَعْدَ الْفَرائِضِ». (وسائل الشيعه، ج 11، ص 7 ـ فروع كافى، ج 5، ص 4 ـ تهذيب، ج 6، ص 121 ـ اين روايت با اندكى زيادت در بحارالانوار، ج 100، ص 25 نقل شده است)

امام صادق (عليه السلام) فرمود: «برترين چيز بعد از واجبات يوميه (نماز) جهاد است».

13ـ عَنْ مَنْصُورِ بْنِ حازِم، قالَ: «قُلْتُ لأَبى عَبْدِ اللّهِ عَلَيْهِ السَّلامُ: اَىُّ الأَعْمالِ أَفْضَلُ؟ قالَ اَلصَّلاةُ لِوَقْتِها، وَبِرُّ الْوالِدَيْنِ، وَالْجِهادُ فى سبيلِ اللّهِ». (وسائل الشيعه، ج 11، ص 12 ـ محاسن، ص 235)

منصور بن حازم گويد: «خدمت امام صادق (عليه السّلام) عرض كردم: كدامين كارها برتر است؟ حضرت فرمود: (بپا داشتن) نماز در وقتش، و نيكى به پدر و مادر، و جهاد در راه خدا».

14ـ قالَ رَسُولُ اللّهِ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ: «حَمَلَةُ الْقُرآنِ عُرَفاءُ أَهْلِ الْجَنَّةِ، وَالْمُجاهِدُونَ فى سَبيلِ اللّهِ قُوّادُها، وَالرُّسُلُ سادَةُ أَهْلِ الْجَنَّة». (مستدرك الوسائل، ج 2، ص 242 ـ بحار، ج 100، ص 15 ـ نوادر راوندى، ص 19، بحار، ج 100، ص 50، از دعائم، ج 1، ص 343 با كمى فرق)

پيامبر اكرم فرمود: «حاملان (يكى از بزرگان ـ دام ظله ـ چنين مى فرمود: حامل قرآن كسى است كه آشناى با معارف و فقه قرآنى باشد و بدان پايبند باشد كه در اين صورت عارف اهل دنيا است، و بديهى است، چنين شخصى، عارف اهل بهشت نيز باشد) قرآن، عارفان اهل بهشتند، و مجاهدان در راه خدا، رهبران آنان هستند، و پيامبران، بزرگان اهل بهشتند».

15ـ قالَ رَسُولُ اللّهِ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ: «كُلُّ حَسَناتِ بَنى آدَمَ تُحْصيهَا الْمَلائِكَةُ، اِلاّ حَسَناتِ الْمُجاهِدينَ، فَاِنَّهُمْ يَعْجُزُنَ عَنْ عِلْمِ ثَوابِها». (مستدرك الوسائل، ج 2، ص 243)

پيامبر اكرم فرمود: «تمامى حسنات (كارهاى خوب) بنى آدم را، ملائكه حساب مى كنند، مگر حسنات مجاهدان (در راه خدا) را، به درستى كه آنها از دانستن ثواب حسنات مجاهدان، عاجز و ناتوان هستند».

16- «قالَ رَسُولُ اللّهِ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ: «اَلسُّيُوفُ مَفاتيحُ الْجَنَّةِ». (مستدرك الوسائل، ج 2، ص 243)

پيامبر اكرم فرمود: «شمشيرها، كليدهاى بهشت اند».

17ـ سُئِلَ النَّبِىُّ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ: «أَىُّ الأَعْمالِ أَحَبُّ اِلَى اللّهِ عَزَّ وَجَلَّ؟ ايمانٌ بِاللّهِ وَجِهادٌ فى سَبيلِهِ». (مستدرك الوسائل، ج 2، ص 244)

از پيامبر اكرم (صلّى اللّه عليه و آله) سؤال شد: «كدامين كارها در نزد خداوند عزوجل، دوست داشتنى تر است؟ حضرت فرمود: ايمان به خدا، و جهاد در راه خدا».

18ـ قالَ رَسُولُ اللّهِ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ: «وَ أَجْوَدُ النّاسِ مَنْ جادَ بِنَفْسِهِ وَمالِهِ فى سَبيلِ اللّهِ (تَعالى)». (مستدرك الوسائل، ج 2، ص 242 ـ بحارالانوار، ج 100، ص 15 ـ نوادر راوندى، ص 20))

پيامبر اكرم (صلّى اللّه عليه و آله) فرمود: سخى ترين و بخشنده ترين مردم، كسى است كه جان و مالش را در راه خدا تقديم كند».

19ـ قالَ رَسُولُ اللّهِ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ فى مَرَضِ وَفاتِه: «وَمَنْ خَتَمَ لَهُ بِجِهاد فى سَبيلِ اللّهِ وَلَوْ قَدْرَ فُواقِ ناقَة دَخَلَ الْجَنَّةَ». (مستدرك الوسائل، ج 2، ص 242)

پيامبر اكرم در بيمارى فوتشان فرمودند: «و هر كس كه زندگيش به جهادى در راه خدا تمام شود ولو آنكه مقدار آن به اندازه يك بار دوشيدن شير، از ناقه (بچه شتر) باشد. (يعنى ولو آنكه مدّت آن خيلى كم باشد)، داخل بهشت مى شود».

20ـ قالَ رَسُولُ اللّهِ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ: «اُوصى أَمَّتى بِخَمْس: بِالسَّمْعِ، وَالطّاعَةِ، وَالْهِجْرَةِ، وَالْجِهادِ، وَالْجَماعَةِ». (مستدرك الوسائل، ج 2، ص 242 ـ بحارالانوار، ج 100، ص 15 ـ نوادر رواندى، ص 21)

پيامبر اكرم فرمود: «امت خود را بر پنج امر توصيه مى كنم: 1ـ گوش دادن، 2ـ اطاعت نمودن، 3ـ هجرت گزيدن، 4ـ جهاد نمودن، 5ـ با هم بودن».

21ـ قالَ رَسُولُ اللّهِ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ: «اِنَّ الْغُزاةَ… وَاِذا صارُوا بِحَضْرَةِ عَدُوّهِمْ اِنْقَطَعَ عِلْمُ أَهْلِ الدُّنْيا عَنْ ثَوابِ اللّهِ اِيّاهُمْ». (مستدرك الوسائل، ج 2، ص 243 ـ بحارالانوار، ج 100، ص 13، صحيفة الامام الرضا، ص 117)

پيامبر اكرم فرمود: «.. و هنگامى كه رزمندگان در برابر دشمنانشان قرار گيرند، علم مردمان اهل دنيا از ثواب خداوند به ايشان، منقطع مى گردد».

22ـ عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّد عَلَيْهِ السَّلامُ: «أَصْلُ الاِْسْلامِ الصَّلوةُ، وَفَرْعُهُ الزَّكوةُ، وَذِرْوَةُ سَنامِهِ الْجِهادُ فى سَبيلِ اللّهِ». (مستدرك الوسائل، ج 2، ص 244 ـ بحارالانوار، ج 100، ص 49 ـ دعائم الاسلام، ج 1، ص 342 (و همين معنى در محاسن، ص 233 ديده مى شود))

از امام جعفر صادق (عليه السلام) روايت شده است كه: «اصل اسلام نماز است، و فرع آن زكات است و بالاترين قلّه آن جهاد در راه خدا است».

23ـ عَنْ أَبى ذَر أَنَّهُ سَئَلَ النَّبِىَّ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ: «اَىُّ الاْعْمالِ أَحَبُّ اِلَى اللّهِ عَزَّ وَجَلَّ؟ فَقالَ ايمانٌ بِاللّهِ وَجِهادٌ فى سَبيلِهِ، قالَ: قُلْتُ فَأَىُّ الْجِهادِ أَفْضَلُ؟ قالَ: مَنْ عُقِرَ جَوادُهُ، وَأُهْريقَ دَمُهُ فى سَبيلِ اللّهِ». (مستدرك الوسائل، ج 2، ص 244 ـ بحارالانوار، ج 100، ص 11)

ابوذر مى گويد: از پيامبر اكرم (صلّى اللّه عليه و آله) سؤال كردم كه: «كدامين كارها در نزد خداوند دوست داشتنى تر است؟ پس پيامبر فرمود: ايمان به خداوند و جهاد در راه او، گفتم: پس كدامين جهاد، افضل و برتر است؟ فرمود: جهاد كسى كه مركب و سوارى او زخمى و يا كشته شود و خونش در راه خدا ريخته شود (كنايه از تحمل شديدترين ضربات و سختيها در راه خدا است)».

24ـ قالَ رَسُولُ اللّهِ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ: «مَنْ رَمَى بِسَهْم فى سَبيلِ اللّهِ فَبَلَغَ أَخْطَأَ أَوْ أَصابَ كانَ سَهْمُهُ ذلِكَ كَعِدْلِ رَقَبَة مِنْ وُلْدِ اِسْمعيلَ، وَمَنْ خَرَجَتْ بِهِ شَيْبَةٌ كانَتْ لَهُ نُوراً فِى الْقِيامَةِ». (مستدرك الوسائل، ج 2، ص 245)

پيامبر اكرم فرمود: «هر كس كه تيرى را در راه خدا پرتاب كند، چه آن تير، خطا رود و به هدف اصابت نكند، و چه اصابت بكند، (ارزش) تير، (اندازى) او، مثل آزاد كردن بنده اى از اولاد اسماعيل (عليه السلام) مى باشد. و از هر كس موئى، در راه خدا سفيد گردد، در قيامت براى او، نورى خواهد بود».

25ـ قالَ أَميرَ الْمُؤْمِنينَ عَلَيْهِ السَّلامُ: «… اِنَّ الْجِهادَ أَشْرَفُ الاَْعْمالِ بَعْدَ الاِْسْلامِ، (الْصَّلوةِ خ) وَهُوَ قِوامُ الدّينِ، وَالاَْجْرُ فيهِ عَظيمٌ، مَعَ الْعِزَّةِ وَالْمِنْعَةِ، وَهُوَ الْكَرَّةُ، فيهِ الْحَسَناتُ وَالْبُشْرى بِالْجَنَّةِ بَعْدَ الشَّهادَةِ، وَبِالرِّزْقِ غَداً عِنْدَ الرَّبِّ وَالْكَرامَةِ، يَقُولُ اللّهُ عَزَّ وَجَلَّ (وَلا تَحْسَبَنَّ الَّذينَ قُتِلُوا فى سَبيلِ اللّهِ…) الآية…». (وسائل الشيعة، ج 11، ص 70 ـ فروع كافى، ج 5، ص 37 ـ وافى، ج 2، جزء 9، ص 19)

حضرت اميرالمؤمنين على (عليه السلام) مى فرمايد: «به درستى كه جهاد، شريفترين اعمال، بعد از اسلام است (و در نسخه اى ديگر مى فرمايد: جهاد شريفترين اعمال، بعد از نماز است)، و مايه استحكام دين است، و اجر آن بزرگ است، همراه با عزّت و قوت است، و آن پيروزى و غلبه است، در او حسنات و بشارت به بهشت، بعد از شهادت است، و بشارت به رزق و روزى فردا و كرامت در نزد رب است، خداوند متعال مى گويد: (كسانى كه در راه خدا، كشته شدند، مرده مپنداريد…) تا آخر آيه».

26ـ عَنِ النَّبِىّ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ: «اِنَّ أَحَبَّ الاَْعْمالِ اِلَى اللّهِ عَزَّ وَجَلَّ الصَّلاةُ وَالْبِرُّ وَالْجِهادُ». (بحارالانوار، ج 100، ص 11 ـ خصال چاپ نجف، ص 170)

پيامبر اكرم فرمود: «به درستى كه دوست داشتنى ترين كارها در نزد خداوند عزوجل، نماز و نيكوكارى و جهاد است».

27ـ اَبُو عَمْرِو الشَّيْبانى قالَ حَدَّثَنى صاحِبُ هذَا الدّارِ وَأَشارَ بِيَدِهِ اِلى دارِ عَبْدِ اللّهِ بْنِ مَسْعُود قالَ: سَأَلْتُ رَسُولَ اللّهِ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ: «أَىُّ الاَْعْمالِ أَحَبُّ اِلَى اللّهِ عَزَّ وَجَلَّ؟ قالَ الصَّلاةُ لِوَقْتِها، قُلْتُ ثُمَّ أَىُّ شَىْء؟ قالَ الْجِهادُ فى سَبيلِ اللّهِ عَزَّ وَجَلَّ». (خصال، چاپ نجف، ص 152 ـ بحارالانوار، ج 100، ص 11)

ابوعمرو الشّيبانى مى گويد: صاحب اين خانه ـ اشاره كرد با دستش، به سوى خانه عبداللّه بن مسعود ـ گفت: از رسول خدا (صلى الله عليه و آله) پرسيدم:

«كدامين اعمال نزد خدا دوست داشتنى تر است؟ فرمود: نماز در وقت خواندن، گفتم، پس از آن چه چيز؟ فرمود: نيكى به پدر و مادر، گفتم، پس از آن چه چيز؟ فرمود: جهاد در راه خداى عزّوجلّ».

28ـ عَنْ أميرِ الْمُؤْمِنينَ عَلَيْهِ السَّلامُ: «أَفْضَلُ ما تَوَسَّلَ بِهِ الْمُتَوَسِّلُونَ: اَلاْيمانُ بِاللّهِ وَرَسُولِهِ، وَالْجِهادُ فى سَبيلِ اللّهِ». (بحارالانوار، ج 100، ص 12 ـ امالى شيخ طوسى، ج 1، ص 220 ـ محاسن، ص 233)

حضرت اميرالمؤمنين على (عليه السلام) فرمود: «بهترين چيزى كه توسل كنندگان بدان توسّل جستند، ايمان به خدا و رسول او و جهاد در راه خدا است».

29ـ عَنْ أَبى جَعْفَر عَلَيْهِ السَّلامُ قالَ: «أَتى رَجُلٌ رَسُولَ اللّهِ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ فَقالَ: «اِنّى راغِبٌ نَشيطٌ فِى الْجِهادِ، قالَ: فَجاهِدْ فى سَبيلِ اللّهِ فَاِنَّكَ اِنْ تُقْتَلْ كُنْتَ حَيّاً عِنْدَ اللّهِ تُرْزَقُ، وَاِنْ مِتَّ فَقَدْ وَقَعَ أَجْرُكَ عَلَى اللّهِ، وَاِنْ رَجَعْتَ خَرَجْتَ مِنَ الذُّنُوبِ اِلَى اللّهِ هذا تَفْسيرُ «وَلا تَحْسَبَنَّ الَّذينَ قُتِلُوا فِى سَبيلِ اللّهِ أَمْواتاً». (بحارالانوار، ج 100، ص 14 ـ تفسير عياشى، ج 1، ص 206، در مجالس (امالى) صدوق، ص 277، روايت با كمى اختلاف اينگونه ختم مى شود: وان رجعت خرجت من الذنوب كما ولدت)

امام محمد باقر (عليه السلام) فرمود: مردى نزد پيامبر خدا (صلّى اللّه عليه و آله) آمد و گفت: «من ميل به جهاد دارم; در آن نشاط داشته، كوشش دارم، حضرت فرمود: پس در راه خدا جهاد كن، هر آينه اگر كشته شوى، نزد خدا زنده خواهى بود (و) روزى خواهى خورد، و اگر بميرى، به درستى كه اجر و پاداش تو بر خدا خواهد بود، و اگر برگردى، از گناهان به سوى خدا باز گشته اى. (و در روايتى ديگر چنين آمده است: و اگر بازگشتى، از گناهان خويش خارج مى شوى، همانند روزى كه به دنيا آمدى.) اين است تفسير آيه شريفه «وَلا تَحسَبَنَّ الَّذينَ قُتِلُوا فِى سَبيلِ اللّهِ أَمْواتاً».

30ـ عَنْ عَلِىٍّ صَلَواتُ اللّهِ عَلَيْهِ اَنَّهُ قالَ: لِلاِْيْمانِ أَرْبَعَةُ أَرْكان: اَلصَّبْرُ وَالْيَقينُ وَالْعَدْلُ وَالْجِهادُ». (بحارالانوار، ج 100، ص 49 ـ دعائم الاسلام، ج 1، ص 342)

حضرت على (عليه السّلام) فرمود: «ايمان داراى چهار ركن است: صبر، يقين، عدل و جهاد».

31ـ قالَ أَميرُ الْمُؤْمِنينَ عَلِىٌّ عَلَيْهِ السَّلامُ: «هُوَ لِباسُ التَّقْوى، وَدِرْعُ اللّهِ الْحَصينَةُ، وَجُنَّتُهُ الْوَثيقَةُ». (وسائل الشيعه، ج 11، ص 8 ـ فروع، ج 5، ص 4 ـ تهذيب، ج 6، ص 123)

حضرت اميرالمؤمنين (عليه السلام) فرمود: «و جهاد لباس تقوا و زره محكم خداوندى و سپر قوى اوست».