مدرسه علمیه حضرت زینب س دهدشت
حافظان ولایت
اربعین حسینی
پنجشنبه 91/10/14
آفتاب: اینک قریب چهل روز از غروب غم فزای شهادت شقایق‌ها می‌گذرد؛ و اینک از صدای نحص شلاق خزان بر پیكر آلاله‌ها، اربعینی می‌گذرد و اسارت، سیلی، غربت، فریاد و بیدارگری سهم حاملان پیغام قاصدک های عترت و عظمت شد. از آن روز تا امروز چهل روز در سوگ ابرمردی نشستیم كه حیات اسلام مدیون رگ‌های پاره پاره اوست. قصه سر و نیزه، قصه لب‌های خونین و قرآن، قصه سیلی و صورت گلگون كودک غمگین و تمام حقیقت هایی كه هر سال از پرده چشمان ما می گذرد را شنیده ایم. اربعینی با دختر كوچک حسین (ع) مهر را در آغوش گرفتیم، ناله زدیم، درد دل‌ها گفتیم و شكوه‌ها روانه كردیم. اربعینی از عمق جان، فریاد یا حسین كشیدیم، بر سینه زدیم و خنده را حرام كردیم. کربلا؛ این خارستان خشک و بی‌آب، دریای انسانیت و کمال است، اقیانوس بی کرانه‌ای است که در آن گوهر همه عظمت‌ها و خوبی‌ها به رنگ مظلومیت، یافتنی است؛ اما غواص قهار می‌طلبد. و هر کدام به فراخور حالمان از کربلا، محرم، عاشورا و اربعین، برداشتی داریم و بر اساس آن قضاوتی …. در زیارت اربعین پیرامون فلسفه آن آمده است: و بذل مهجته فیک لیستنقذ عبادک عن الجهاله و حیره‌الظلاله: حسین علیه السلام خون قلبش را به آستان الهی هدیه داد تا بندگان را از ظلمت جهل و نادانی و حیرت گمراهی رهایی بخشد. و شیعه همیشه و در تمامى روزهاى سوگوارى حضرت سیدالشهداء علیه السلام و از آن جمله روز اربعین آن حضرت، در زیارت و اقامه ماتم و عزادارى كوتاهى نكرده و از اینجاست كه امام حسن عسكرى علیهالسلام زیارت اربعین را از علایم ایمان شمرده است. آرى، تنها زیارت اربعین سیدالشهداء علیه السلام است كه مؤمن خالص را از دیگران تمیز مىدهد، و دوستان اهل بیت علیهم السلام را از غیر آنان جدا مى كند. و مؤمن واقعى كسى است كه نگذارد آثار نهضت حسین علیه السلام فراموش شود و در قدردانى و شركت در هدف آن حضرت كوتاهى نورزد. پیروان و دوستان امام حسین علیه السلام امیدوارند تا از این طریق مشمول این حدیث نبوى شوند كه جابر بن عبدالله انصارى - از صحابه رسول خداصلى الله علیه و آله و سلم و نخستین زائر قبر حضرت اباعبدالله در اولین اربعین سیدالشهداء روایت كرده است: «كسى كه قومى را دوست دارد با آنها محشور مى شود و كسى كه عمل قومى را دوست دارد با ایشان شریک مىباشد». دل‌هایمان بی‌تاب سالار شهیدان، و چشمانمان بر مظلومانه ترین شهادت تاریخ همواره درخشان و بارانی باد.
اعمال ماه محرم
پنجشنبه 91/08/25
DefSemiHidden="true” DefQFormat="false” DefPriority="99″
LatentStyleCount="267″>
Nasim; color: #943634; mso-themecolor: accent2; mso-themeshade: 191; mso-bidi-language: FA;” lang="FA">شب اول: براي اين شب چند نماز است اول: صد ركعت –در هر ركعت حمد وتوحيد بخواند. دوم: دو ركعت: در هر ركعت حمد و يازده توحيد و روايت است از رسول خدا كه هر كه در اين شب اين دو ركعت نماز را به جا آورد و صبحش را كه اول سال است روزه بدارد مثل: كسي است كه تمام سال را مداومت به خير كرده و در آن سال محفوظ باشد و اگربميرد به بهشت برود.
روز اول: بدان كه اول محرم اول سال است و در آن دو عمل وارد است : اول-روزه است. دوم: از حضرت رضا«ع» منقول است كه حضرت رسول خدا«ص» روز اول محرم دو ركعت نماز كرد وچون فارغ مي شد دستها را بلند مي كرد و اين دعا را سه دفعه مي خواند« اللهم أنتَ إلا له القديم و….» رجوع به مفاتيح الجنان اعمال ماه محرم شيخ طوسي فرموده: كه مستحب است روزة دهه اول محرم و لكن روز عاشورا را امساك نمايند از طعام و شراب تا بعد از عصر آن وقت مقداري تربت تناول نمايند.
روز سوم: روزي است كه حضرت يوسف از زندان بيرون رانده شد وهركه در اين روز روزه بگيرد خداي متعال براي او كارهاي مشكل را برطرف كند.
شب دهم: شب عاشورا در اين شب اعمال زيادي وارد شده از جمله: هر چه مي تواند بر پيامبر«ص» و آلش صلوات بفرستد و بر دشمنان ايشان لعن بفرستد. إحياء در اين شب روايت كرده كه مثل آن است كه عبادت كرده باشد و به عبادت جميع ملائكه و عبادت در آن مقابل هفتاد سال است.روز دهم: روز شهادت آقا ابا عبدالله «ع» روز مصيبت و حزن ائمه اطهار و شيعيان ايشان است و شايسته است كه شيعيان در اين روز مشغول كاري از مارهاي دنيا گردند و از براي خانه خود چيزي ذخيره نكنند و مشغول گريه و نوحه و مصيبت باشند و تعزيت حضرت امام حسين«ع» را اقامه نمايند و به ماتم اشتغال نمايند به نحوي كه در ماتم عزيزترين اولاد و اقارب خود اشتغال نمايند و زيارت كنند آن حضرت را به زيارت عاشورا وبعد از اين لعن و نفرين بر قاتلان آن حضرت.خواندن هزار
مرتبه توحيد در اين روز فضيلت دارد سايشته است شيعيان در اين روز امساك كنند از خوردن و آشاميدن بي آنكه قصد روزه كند و در آخر روز بعد از عصر افطار كنند به غذايي كه اهل مصيبت مي خوردند مثل ماست و شير و امثال آنها نه مثل غذاهاي لذيذه و آنكه جامه هاي پاكيزه بپوشند و بندها را بگشايند و آستين ها را بالا كنند و به هيئت صاحبان مصيبت و علامه مجلسي«ره» فرموده بهتر است روز نهم و دهم را روزه ندارند زيرا كه بني اميه در اين روز براي بركت و شماتت بر قتل آن حضرت روزه مي داشتند احاديث زيادي از اهل بيت در مزمت روزه اين دو روز خصوصاً روز عاشورا وارد شده است.در اين روز هزار بار بر قاتلان آن حضرت لعن كند(«اللهم العن قتله الحسين«ع»)
اعمال ماه صفر
بدان كه اين ماه معروف است به نحوست است و براي دفع نحوست هيچ چيز بهتر از تصدق وادعيه واستعاذات وارده نيست و اگر كسي بخواهد محفوظ بماند از بلاهاي نازله در اين ماه در هر روز ده مرتبه بخواند يا شديدالقوي يا شديدالمحال و… در اعمال ماه صفر رجوع به مفاتيح شود. روز سوم اين ماه مستحب است در اين روز دو ركعت نماز است كه در ركعت اول: حمد وسوره فتح و در ركعت دوم: حمد و توحيد بعد از سلام صد مرتبه صلوات و صد مرتبه «اللهم العن آل ابي سفيان » صد مرتبه استغفار- پس حاجت خود را بخواهد. روز بيستم اين ماه: روز اربعين است و مستحب است زيارت اربعين خواندن وانگشتر در دست راست كردن- پيشاني بر سجده گذاشتن- بسم الله را بلند گفتن است. روز بيست و هشتم: روز وفات خاتم الانبياء است. روز آخر اين ماه شهادت امام رضا«ع» واقع شده است با انگور مسموم.
با تشکر
فلسفه برپایی مجالس امام حسین ع
پنجشنبه 91/08/25
DefSemiHidden="true” DefQFormat="false” DefPriority="99″
LatentStyleCount="267″>
le="mso-margin-top-alt: auto; mso-margin-bottom-alt: auto; text-align: justify; line-height: normal; direction: rtl; unicode-bidi: embed;” dir="RTL">یکی از دلائل قیام امام حسین(علیه السلام) و قبول شهادت با آن همه مصیبت عظمٰی، هدایت و ارشاد بشریت از جهالت، ضلالت، گمراهی، گناه و معصیت بود که در زیارت آن حضرت(علیه السلام) به این نکته مهم و اساسی اشاره می‌کنیم و می‌گوییم: {وَبَذَلَ مُهْجَتَهُ فيك حَتَّى اسْتَنْقَذَ عِبادَكَ مِنَ الْجَهالَةِ، وَحَيرَةِ الضَّلالَةِ}
«و امام حسین(علیه السلام) جان خویش را در راه تو فدا نمود تا بندگانت را از نادانی و سرگردانی و گمراهی نجات دهد». (مفاتیح الجنان زیارت اربعین) بنابراین یکی از مهمترین اهداف برپایی مجالس ابا عبدالله الحسین(علیه السلام) به طور قطع کسب معرفت شرکت کنندگان است و برگزار کنندگان چنین مجالس نورانی و با برکت، باید در این خصوص برنامه‌ریزی نمایند، چرا که مسئولیت سنگینی بر عهده آنها نهاده شده و توفیق بزرگی را نصیب خود نموده‌اند. پس سزاوار است از این توفیق الهی بهترین استفاده را نموده و شرکت کنندگان در این مجالس و عزاداران امام حسین(علیه السلام) را به سر سفره، معرفت و کسب فیض بیشتر بنشانند، این امر به طور قطع و یقین با تشکیل مجالس سخنرانی میسّر خواهد شد.
اهمیت سخنرانی
از نظر اسلام سخنرانی، موعظه، خطبه‌خوانی اهمیت فراوانی دارد و سیره چهارده معصوم(علیهم السلام) بر این امر استوار بوده و هر کجا که موقعیت را مناسب دیده‌اند به ایراد سخنرانی و موعظه ونصیحت خلق الله برآمده‌اند، سخنرانی‌های مهم و خطبه‌های دلنشین پیامبر خدا(صلی الله علیه و آله)، امیرالمومنین علی(علیه السلام)، حضرت فاطمه زهراء(علیها السلام) و دیگر امامان معصوم(علیهم السلام) گوای این مطلب است. حتی امام حسین(علیه السلام) نیز از ابتدای قیام و برپایی نهضت خویش تا آخرین لحظات در هر منزل و سرزمین و هر موقعیت مناسب به ایراد خطبه و سخنرانی می‌پرداختند تا جمعیت بیشتری را هدایت نموده و اتمام حجتی بر دشمنان خویش داشته باشند. سخنرانی آن قدر اهمیت دارد که شارع مقدس اسلام دو رکعت از نماز ظهر جمعه را به خاطر آن حذف نموده است. و لذا نماز ظهر جمعه برای کسانی که در نماز جمعه شرکت می‌کنند به خاطر دو خطبه کوتاه که قبل از آن ایراد می‌شود از چهار رکعت به دو رکعت تقلیل یافته است. حضرت علی(علیه السلام) در این خصوص می‌فرمایند: «لا کلام و الامام خطب ولاالتفات الا کما يحل في الصلاة و انما جعلت الجمعه رکعتين من أجل الخطبتين جعلتا مکان الرکعتين الا خيرتين فهي صلاة حتي ننزل الامام»
وقتی امام جمعه خطبه می‌خواند، نباید صحبت کرد و روی برگرداندن به چپ و راست و پشت سر جایز نیست مگر به همان اندازه که در نماز جایز است، چرا که نماز جمعه به خاطر همان دو سخنرانی دو رکعت شده و آن خطبه بجای دو رکعت آخر نماز حساب می‌شود، پس این خطبه‌ها به منزله نماز است تا امام جمعه از منبر فرود آید (من لایحضره الفقیه، ج 2، ص 86، حدیث 1230)
سخنرانی و سینه‌زنی
بنابراین با توجه به اهمیت سخنرانی و کم نمودن دو رکعت نماز به خاطر آن سزاوار است قسمتی از برنامه‌های مجالس در تمامی مساجد و حسینه‌ها وهیئات مذهبی به سخنرانی و کسب معرفت اختصاص یابد و در کنار آن به عزاداری، و سینه‌زنی، و مرثیه‌خوانی پرداخته شود. تا از فلسفه نهضت امام حسین(علیه السلام) و علل قیام آن بزرگوار و شناخت شخصیت و جایگاه امام معصوم(علیه السلام) در جهان و با عبرت از حادثه خونبار عاشورا از تکرار چنین حادثه دلخراش جلوگیری نمایند و به هنگام ظهور آخرین بازمانده خاندان رسالت حضرت مهدی(عجل الله تعالی الشریف) موعود بهتر و بیشتر ادای وظیفه نمایند ان شاء الله
نتیجه دوری از مجالس علماء
حضرت زین العابدین امام سجاد(علیه السلام) در مناجات‌های سحرهای مبارک رمضان دوری از مجالس علمای ربانی را باعث خواری و ذلت انسان می‌داند و خطاب به خداوند متعال می‌فرماید: «سيدي لعلک عن بابک طردتني و عن خدمتک نحيتني… اولعلک فقدتني من مجالس العلماء فخذلتني…» (مفاتیح الجنان، اعمال سحرهای ماه مبارک رمضان ابوحمزه ثمالی) ای سید و مولای من گویا مرا از درگاه لطف و رحمت خود رانده‌ای و از خدمت خود دورم ساخته‌ای… و یا شاید مرا در مجالس علماء نیافتی پس در نتیجه به خواری و خذلانم انداختی؟
با تشکر
عید غدیر و عترت پیامبر (ص)
چهارشنبه 91/08/10
عيد غدير و عترت پيامبر (ص)
تبريك گويى ولايت در غدير كه به فرمان حضرت رسالت بود و آن بيعت ياد شده و شادمانى رسول اكرم (ص ) كه فرمود: الحمد لله الذى فضلنا على جميع العالمين ، و نزول آيه قرآن كه به صراحت ، اين روز را روز اكمال دين و اتمام نعمت و خشنودى پروردگار به واقعه آن روز دانسته است ، رمز عيد بودن غدير است . اين نكته را حتى طارق بن شهاب مسيحى كه در مجلس عمر بن خطاب حضور داشت فهميده بود، كه گفت : اگر اين آيه در ميان ما نازل شده بود، روز نزول آيه را عيد مى گرفتيم و هيچ يك از حاضران حرف او را رد نكردند و عمر نيز سخنى گفت كه به نوعى پذيرش حرف او بود. و اين پس از نزول آيه تبليغ بود كه متضمن نوعى تهديد بود كه پيامبر، به خاطر پرهيز و بيم از پيامدهاى ابلاغ آن پيام آشكار از طرف امت ، تاخير در رساندن پيام الهى نكند.
همه اين ويژگيها براى اين روز بزرگ ، موقعيتى والا و ارزشمند پديد آورد، آن چنان كه رسول خدا (ص ) و ائمه هدى و مومنانى كه پيرو آنان بودند، از موقعيت اين روز شادمان بودند. مقصود ما از ((عيد گرفتن )) اين روز نيز همين است . خود حضرت رسول نيز به اين نكته اشاره و تصريح فرموده است ، از جمله در روايتى كه مى فرمايد:روز غدير خم ، برترين اعياد امت من است . روزى است كه خداى متعال مرا فرمان داد تا برادرم على بن ابى طالب را به عنوان پرچمى هدايتگر براى امتم تعيين كنم كه پس از من به وسيله او راهنمايى شوند، و آن ، روزى است كه خداوند در آن روز، دين را كامل ساخت و نعمت را بر امتم به كمال و تمام رساند و اسلام را به عنوان دين ، برايشان پسنديد.
كلام ديگر پيامبر كه فرموده بود: ((به من تهنيت بگوييد، به من تهنيت بگوييد نيز نشان دهنده همين عيد بودن روز غدير در كلام حضرت رسالت است .خود اميرالمؤ منين (ع ) در ادامه خط پيامبر، اين روز را عيد گرفت و در سالى كه روز جمعه با روز غدير مصادف شده بود، در ضمن خطبه عيد فرمود: خداوند متعال براى شما مؤ منان ، امروز دو عيد بزرگ و شكوهمند را مقارن قرار داده است كه كمال هر كدام به ديگرى است ، تا نيكى و احسان خويش را درباره شما كامل سازد و شما را به راه رشد برساند و شمارا دنباله روكسانى قرار دهد كه با نور هدايتش روشنايى گرفته اند و شما را به راه نيكوى خويش ببرد و به نحو كامل از شما پذيرايى كند. پس جمعه را محل گردهمايى شما قرار داده و به آن فراخوانده است ، تا گذشته را پاك سازد و آلودگيهاى جمعه تا جمعه را بشويد، نيز براى يادآورى مؤ منان و بيان خشيت تقوا پيشه گان مقرر ساخته است و پاداشى چند برابر پاداشهاى مطيعان درروزهاى ديگر قرارداده و كمال اين عيد، فرمانبردارى از امر الهى و پرهيز ازنهى او و گردن نهادن به طاعت اوست . پس توحيد خدا، جز با اعتراف به نبوت پيامبر (ص ) پذيرفته نيست و دين ، جز با قبول ولايت به امر الهى قبول نمى شود و اسباب طاعت خدا جز با چنگ زدن به دستگيره هاى خدا و اهل ولايت ، سامان نمى پذيرد.
خداوند در روز غدير، بر پيامبرش چيزى نازل كرد كه بيانگر اراده اش درباره خالصان و برگزيدگان است و او را فرمان داد كه پيام را ابلاغ كند و از بيماردلان و منافقان هراس نداشته باشد و حفاظت او را عهده دار شد… تا آن جا كه فرمود:) رحمت خدا بر شما باد! پس از پايان اين تجمع ، به خانه ها برگرديد و به خانواده خود، وسعت و گشايش دهيد و به برادران خود نيكى كنيد و خداوند را بر نعمتى كه ارزانيتان كرده سپاس گوييد، با هم باشيد، تا خداوند هم متحدتان سازد، به يكديگر نيكى كنيد، تا خداوند هم الفت شما را پايدار كند، ازنعمت الهى به يكديگر هديه دهيد، آن گونه كه خداوند بر شما منت نهاد، و پاداش آن را در اين روز، چندين برابر عيدهاى گذشته و آينده قرار داده است . نيكى دراين روز، ثروت را مى افزايد و عمر را طولانى مى كند. ابراز عاطفه و محبت به هم در اين روز، موجب رحمت و لطف خدا مى شود. تا مى توانيد، در اين روز از وجودتان خرج خانواده و برادرانتان كنيد و در برخوردها و ملاقاتها ابراز شادمانى و سرور كنيد…) ائمه اهل بيت ، اين روز راشناخته و شناسانده و آن را عيد ناميدند و همه مسلمانان را به عيد گرفتن آن دستور دادند و فضيلت آن روز و ثواب نيكوكارى در آن را بيان كردند.
فرات بن احنف مى گويد: به امام صادق (ع ) عرض كردم : جانم فدايت !آيا مسلمانان عيدى برتر از عيد فطر و قربان و جمعه و روز عرفه دارند؟ فرمود: آرى !با فضيلت ترين ، بزرگترين و شريفترين روز عيد نزد خداوند، روزى است كه خدا دين را در آن كامل ساخت و بر پيامبرش محمد (ص ) اين آيه را نازل فرمود: ((اليوم اكملت لكم دينكم و اتممت عليكم نعمتى و رضيت لكم الاسلام دينا)). گفتم : آن كدام روز بود؟فرمود: هرگاه يكى از پيامبران بنى اسرائيل مى خواست جانشين خود را تعيين كند و انجام مى داد، آن روز را عيد قرار مى دادند. آن روز، روزى است كه پيامبر اكرم (ص )، على (ع ) را به عنوان هادى امت نصب كرد و اين آيه نازل شد و دين كامل گشت و نعمت خدا بر مؤ منان ، تمام شد. گفتم : آن روز، كدام روز از سال است ؟ فرمود: روزها جلو وعقب مى افتد، گاهى شنبه است ، گاهى يك شنبه ، گاهى دوشنبه ، تا… آخر هفته . گفتم : در آن روز، چه كارى سزاوار است كه انجام دهيم ؟فرمود: آن روز، روز عبادت و نماز و شكر و حمد خداوند و شادمانى است ، به خاطر منتى كه خدا بر شما نهاد و ولايت ما را قرار داد. دوست دارم كه آن روز را روزه بگيريد.
حسن بن راشد از امام صادق روايت مى كند كه به آن حضرت عرض كردم : جانم فدايت ! آيا مسلمانان راجز عيد فطر و قربان ، عيدى است ؟فرمود: آرى اى حسن ! بزرگتر و شريف تر از آن دو. پرسيدم : چه روزى است ؟فرمود: روزى كه اميرالمؤ منين (ع ) به عنوان نشانه راهنما براى مردم منصوب شد. گفتم : فداى شما!در آن روز چه كارى سزاوار است كه انجام دهيم ؟فرمود: روزه مى گيرى و بر پيامبر و دودمانش درود مى فرستى و از آنان كه در حقشان ستم كردند، به درگاه خدا تبرى مى جويى. همانا پيامبران الهى به اوصياء خويش دستور مى دادند روزى را كه جانشين تعيين شده ، ((عيد)) بگيرند. پرسيدم : پاداش كسى كه آن روز راروزه بگيرد چيست ؟فرمود: برابر با روزه شصت ماه است.
نيز عبدالرحمان بن سالم از پدرش روايت كرده كه : از حضرت صادق (ع ) پرسيدم : آيا مسلمانان غير از جمعه ، قربان ، فطر، عيدى دارند؟فرمود: آرى ، عيدى محترم تر. گفتم : چه روز؟ فرمود: روزى كه حضرت رسول (ص )، اميرالمؤ منين را به امامت منصوب كرد و فرمود: ((من كنت مولاه فهذا على مولاه )). عرض كردم : آن روز، چه روزى است ؟فرمود: به روزش چه كار دارى ؟ سال درگردش است ، ولى آن روز، هيجدهم ذى حجه است . پرسيدم : در آن روز چه كارى شايسته است انجام شود؟ فرمود: در آن روز، با روزه و عبادت و ياد كردن محمد و آل محمد، خداوند را ياد مى كنيد. همانا پيامبر اكرم (ص ) به اميرالمؤ منين توصيه فرمود كه مردم اين روز را عيد بگيرند. پيامبران همه چنين مى كردند و به جانشينان خود وصيت مى كردند كه روز تعيين جانشين را عيد بگيرند.
امام صادق (ع ) نيز روزه غدير خم را برابر با صد حج و عمره مقبول نزد خداوند مى دانست و آن را ((عيد بزرگ خدا)) مى شمرد.
در ((خصال )) صدوق از مفضل بن عمر روايت آمده كه : به حضرت صادق (ع ) عرض كردم : مسلمانان چند عيد دارند؟ فرمود: چهار عيد. گفتم : عيد فطر و قربان و جمعه را ميدانم . فرمود: برتر از آنها روز هيجدهم ذى حجه است ، روزى كه پيامبر خدا (ص )، حضرت امير (ع ) را بلند كرد و او راحجت بر مردم قرار داد. پرسيدم : دراين روز، چه بايد بكنيم ؟ فرمود: با آن كه هر لحظه بايد خدا را شكر كرد، ولى دراين روز، بشكرانه نعمت الهى بايد روزه گرفت . انبياى ديگر نيز اينگونه به اوصياى خود سفارش مى كردند كه روز معرفى وصى را روزه بدارند و عيد بگيرند.در حديث ديگرى امام صادق (ع ) آن روز را روزى عظيم و مورد احترام معرفى كرده است كه خداوند حرمت آن رابر مؤ منان گرامى داشته و دينشان را كامل ساخته و نعمت را بر آنان تمام نموده است و در اين روز، با آنان عهد و ميثاق خويش را تجديد كرده است . امام ، غدير خم را روز عيد و شادمانى و سرور و روز روزه شكرانه دانسته كه روزه اش معادل شصت ماه از ماههاى حرام است .
در حديثى ديگر است كه ، حضرت صادق (ع ) در حضور جمعى از هواداران و شيعيانش فرمود: آيا روزى را كه خداوند، با آن روز، اسلام را استوار ساخت و فروغ دين را آشكار كرد و آن را براى ما و دوستان و شيعيانمان عيد قرار داد، مى شناسيد؟گفتند: خدا و رسول و فرزند پيامبر داناتر است ، آيا روز فطر است ؟ فرمود: نه . گفتند: روز قربان است ؟فرمود: نه ، هرچند اين دو روز، بسيار مهم و بزرگند، اما روز ((فروغ دين )) از اينها برتر است ، يعنى روز هيجدهم ذى حجه … تا آخر حديث فياض بن محمد بن عمر طوسى در سال 259 (در حالى كه خودش 90 سال داشت ) گفته است كه حضرت رضا (ع ) را در روز غدير ملاقات كردم ، در حالى كه در محضر او جمعى از ياران خاص وى بودند و امام ، آنان را براى افطار نگاه داشته بود و به خانه هاى آنان نيز طعام و خلعت و هدايا، حتى كفش و انگشتر فرستاده بود و وضع آنان و اطرافيان خود را دگرگون ساخته بود و پيوسته فضيلت و سابقه اين روز بزرگ را ياد مى فرمود.
محمد بن علاء همدانى و يحيى بن جريح بغدادى مى گويند: ما به قصد ديدار احمد بن اسحاق قمى (از اصحاب امام عسكرى (ع )) در شهر قم به درخانه اش رفته ، در زديم . دختركى آمد. از او درباره احمد بن اسحاق پرسيديم ، گفت : او مشغول عيد خويش است ، امروز عيد است . گفتيم : سبحان الله ! عيد شيعيان چهار تاست : عيدقربان ، فطر، غدير و جمعه .
فضیلت و اهمیت جهاد
سه شنبه 91/07/18
اهمیت و فضلیت جهاد
انسان با ديد مادي نمي تواند مسائل را خوب ارزیابي کند چون تمام سود و ضررها را در محدوده ماديان مي بيند. که اگر از دست داد ضرر کرده است و اگر به دست آورد سود برده است. ولي اگر عينک مادي را کنار بزند و به دنيا از واريه ديگر بنگرد خواهد ديد همه چيز معناي ديگري مي دهد.
يکي از آن مسائل مساله جنگ و جهاد است . انسان مادي گرا حق دارد که از آن گريزان باشد. چون همه بودن خويش را در آن به صورت نابودي و فنا ميابد. اما همين که الهي شد و هدف از خلقت را فهميد و دانست که از کجا آمده است براي چه آمده است و به کجا مي رود ديگر برداشت او از اين مسئله عوض مي شود و با آغوش باز به سراغ جهاد في سبيل الله مي رود.
قرآن مجيد به اين مساله اشاره ميکند:
“كُتِبَ عَلَيْكُمُ الْقِتَالُ وَهُوَ كُرْهٌ لَّكُمْ وَعَسَى أَن تَكْرَهُواْ شَيْئًا وَهُوَ خَيْرٌ لَّكُمْ وَعَسَى أَن تُحِبُّواْ شَيْئًا وَهُوَ شَرٌّ لَّكُمْ وَاللّهُ يَعْلَمُ وَأَنتُمْ لاَ تَعْلَمُونَ” / سوره بقره, آيه 216.
جنگ با دشمنان براي شما نوشته شده است و آن را شما كراهت داريد و چه بسا چيزي را شما كراهت داريد و حال آنكه آن برايتان بهتر است و چه بسا شما چيزي را دوست داريد و حال آنكه براي شما شرّ است و خدا مي‌داند ولي شما نمي‌دانيد
وقتي يک مسلمان مجاهد در دراه خدا کشته مي شود ارزشي ديگر ÷يدا ميکند. برخوردها با او عض مي شود , ديدها نسبت به او تغيير مي کند, بايد که جنين باشد, چرا که دست از مال و جان و خانمان خود شسته است , آري در اين صورت ديگر آب دادن حجاج در وقت حج, تعمير عمارت مسجد الحرام و … نمي تواند با جهاد در راه خدا برابري کند.
قرآن شريف مي فرمايد:
“أَجَعَلْتُمْ سِقَايَةَ الْحَاجِّ وَعِمَارَةَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ كَمَنْ آمَنَ بِاللّهِ وَالْيَوْمِ الآخِرِ وَجَاهَدَ فِي سَبِيلِ اللّهِ لاَ يَسْتَوُونَ عِندَ اللّهِ وَاللّهُ لاَ يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ” سوره توبه / آيه 19.
آيا آب دادن به حاجيان و آباد نمودن مسجدالحرام را مثل عمل كسي كه به خدا و روز قيامت ايمان آورده و در راه خدا جهاد كرده است قرار مي‌دهيد اين دو دسته نزد خدا مساوي نيستند و خدا مردم ستمگر را هدايت نمي‌كند .
طبيعي است که اجر پيکارگران در راه خدا بر ديگران برتري چشمگيري داشته باشد, چرا که او با ديد الهي خود به حقيقتي دست يافته است که ديگران از درک آن عاجزند و به واقعيتي رسيده است, که ديگران از فهم آن قاصرند.
قرآن کريم مي فرمايد:
الَّذِينَ آمَنُواْ وَهَاجَرُواْ وَجَاهَدُواْ فِي سَبِيلِ اللّهِ بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنفُسِهِمْ أَعْظَمُ دَرَجَةً عِندَ اللّهِ وَأُوْلَئِكَ هُمُ الْفَائِزُونَ * يُبَشِّرُهُمْ رَبُّهُم بِرَحْمَةٍ مِّنْهُ وَرِضْوَانٍ وَجَنَّاتٍ لَّهُمْ فِيهَا نَعِيمٌ مُّقِيمٌ * خَالِدِينَ فِيهَا أَبَدًا إِنَّ اللّهَ عِندَهُ أَجْرٌ عَظِيمٌ ” / سوره توبه آيه 20 تا 22 .
آنهائي كه ايمان آورده‌اند و هجرت كرده‌اند و در راه خدا با اموال و جانهاي خود جهاد نموده‌اند مقامشان نزد خدا بالاتر است و آنها پيروز و رستگارند * پروردگارشان آنها را به رحمت و رضايت خود و به باغهائي كه براي آنها نعمتهاي دائمي دارند بشارت مي‌دهد *براي هميشه در آنها خواهند بود زيرا قطعاً پاداش بزرگي نزد خدا است.
دفاع از حريم اسلام و مسلمين و ممالک اسلامي امر واجبي است که برگردن همه ماست. ما همانگونه که هيچگاه متجاوز نيستيم, در محدوده مرزهاي بين المللي نيز محدود نيستيم. مرز ما مرز تمام مسلمانان است, ديگر از قالب قوميت و احساسات ناسيوناليستي بريده ايم, و هر جا که مسلماني, بلکه مظلومي يافت شود, ما آنجا هستيم, و اينگونه به جهاد بر مي خيزيم:
انْفِرُواْ خِفَافًا وَثِقَالاً وَجَاهِدُواْ بِأَمْوَالِكُمْ وَأَنفُسِكُمْ فِي سَبِيلِ اللّهِ ذَلِكُمْ خَيْرٌ لَّكُمْ إِن كُنتُمْ تَعْلَمُونَ / سوره توبه آيه 41.
همگي با وسائل (و ابزار جنگي) سبك و سنگين خارج شويد و با اموال و جانهايتان در راه خدا جهاد كنيد اين عمل براي شما بهتر است اگر بدانيد .
1ـ كَتَبَ اَبُو جَعْفَرِ عَلَيْهِ السَّلامِ فى رِسالَة اِلى بَعْضِ خُلَفاء بَنى أُمَيَّةَ: «.. ظَهَرَ بِهِ الدّينُ، وَ بِهِ يُدْفَعُ عَنِ الدّينِ، وَبِهِ اشْتَرَىَ اللّهُ مِنَ الْمُؤْمِنينَ اَنْفُسَهُمْ وَاَمْوالَهُمْ بِالْجَنَّةِ، بَيْعاً مُفْلِحاً مُنْجِحاً…». (وسائل الشيعه، ج 11، ص 6 ـ 7 فروع كافى، ج 5، ص 3 ـ وافى، ج 2، جزء 9، ص 8، (در روايت وافى «وبه» ندارد))
حضرت امام محمد باقر (عليه السّلام) در نامه اى خطاب به بعض از خلفاء بنى اميّه نوشت:
«بوسيله جهاد دين ظاهر شد، و بواسطه جهاد، حمايت از دين مى شود، و به واسطه جهاد، خداوند جانها و اموال مؤمنين را در مقابل بهشت خريدارى نموده است، معامله اى در حالت رستگارى و پيروزى…».
2ـ عَنْ عَلِىٍّ عَلَيْهِ السَّلامُ اَنَّهُ قالَ: «جاهِدُوا فى سَبيلِ اللّهِ بِأَيديكُمْ، فَاِنْ لَمْ تَقْدِرُوا، فَجاهِدُوا بِأَلْسِنَتِكُمْ، فَاِنْ لَمْ تَقْدِرُوا، فَجاهِدُوا بِقُلُوبِكُمْ». (مستدرك الوسائل، ج 2، ص 244 ـ بحارالانوار، ج 100، ص 49 ـ دعائم الاسلام، ج 1، ص 343)
«در راه خدا به وسيله دستهايتان جهاد كنيد، اگر نتوانستيد، با زبانتان جهاد كنيد، اگر نتوانستيد، به وسيله قلبهايتان جهاد كنيد» ـ يعنى حداقلدر دلتان مبارزه با دشمن را داشته باشيد. ]به ترتيب: جهاد عملى، جهاد زبانى، جهاد قلبى[.
3ـ قالَ عُثْمانُ بْنُ مَظْعُون: قُلْتُ لِرَسُولِ اللّهِ صَلَّىَ اللّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ اِنَّ نَفْسى تُحَدِّثُنى بِالسِّياحَةِ وَأنْ ألْحَقَ الْجِبالَ فَقالَ: «يا عُثْمَانُ لا تَفْعَلْ، فَاِنَّ سِياحَةَ أُمَّتى اَلْغَزْوُ وَالْجِهادُ». (وسائل الشيعه، ج 11، ص 10 ـ تهذيب، ج 6، ص 122 ـ وافى، ج 2، جزء 9، ص 8)
عثمان ابن مظعون مى گويد: به پيامبر اكرم عرض كردم، دلم مى خواهد به سياحت بروم، و به كوهستانها ملحق شوم (براى تفريح سر به كوهستانها بزنم)، پيامبر فرمود:
«اى عثمان چنين مكن، همانا، سياحت امت من جنگ و جهاد است».
4ـ قالَ رَسُولُ اللّهِ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ: «سِياحَةُ أُمَّتى اَلْجِهادُ». (مستدرك الوسائل، ج 2، ص 243)
«سياحت امت من جهاد است».
5ـ قالَ رَسُولُ اللّهِ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ: «اَفْضَلُ اْلاَعْمالِ عِنْدَ اللّهِ ايمانٌ لا شَكَّ
فيهِ، وَغَزْوٌ لا غُلُولَ فيهِ وَحَجٌّ مَبْرُورٌ». (مستدرك الوسائل، ج 2، ص 245 ـ امالى شيخ مفيد، مجلس 12، ص 99 ـ بحارالانوار، ج 100، ص 11 ـ عيون اخبا)ر
«برترين اعمال نزد خدا، ايمانى است كه در آن شك نباشد، و جنگى است كه در آن خيانت نباشد، و حجى است كه در آن گناه نباشد (يا حجى است كه پذيرفته گردد)».
6ـ قالَ رَسُولُ اللّهِ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ: «غُدْوَةً أَوْ رَواحَةٌ فى سَبيلِ اللّهِ خَيْرٌ مِنَ الدُّنْيا وَما فيهَا». (مستدرك الوسائل، ج 2، ص 244)
«رفتن يا برگشتنى در راه خدا، از دنيا و آن چه در اوست، بهتر است».
7ـ قال النَّبِىُّ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ: «اَلا وَاِنَّ الْجِهادَ بابٌ مِنْ أَبْوابِ الْجَنَّةِ فَتَحَهُ اللّهُ لاَِوْلِيائِهِ». (مستدرك الوسائل، ج 2، ص 245)
«آگاه باشيد، به درستى كه جهاد درى از درهاى بهشت است كه خداوند آن را براى دوستانش باز كرده است.
8ـ مِنْ خُطْبَة لاَِميرِ الْمُؤْمِنينَ عَلَيْهِ السَّلامُ: «اَمّا بَعْدُ فَاِنَّ الْجِهادَ بابٌ مِنْ اَبْوابِ الْجَنَّةِ فَتَحَهُ اللّهُ لِخاصَّةِ أَوْلِيائِهِ، وَهُوَ لِباسُ التَّقْوى، وَدِرْعُ اللّهِ الْحَصينَةُ، وَجُنَّتُهُ الْوَثيقَةُ». (نهج البلاغه فيض الاسلام، خطبه 27، ص 94)
حضرت اميرالمؤمنين على (عليه السّلام) فرمود: «اما بعد، همانا جهاد درى از درهاى بهشت است. خداوند آن را براى خواص از دوستانش گشوده است، و آن را از جهت كرامت خويش روا داشته است، و آن نعمتى است كه او ذخيره كرده است، و جهاد لباس تقوا و زره محكم خداوندى و سپر قوى اوست».
10ـ عَنِ الصّادِقِ عَنْ أَميرِ الْمُؤْمِنينَ عَلَيْهِ السَّلامُ قالَ: «عَلَيْكُمْ بِالْجِهادِ فى سَبيلِ اللّهِ بِأَمْوالِكُمْ وَاَنْفُسِكُمْ فَاِنَّما يُجاهِدُ فى سَبيلِ اللّهِ رَجُلانِ: اِمامٌ هُدىً، أَوْ مُطيعٌ لَهُ مُقْتَد بِهُداهُ». (بحارالانوار، ج 100، ص 24 ـ امالى شيخ طوسى، ج 2، ص 136 (در ضمن حديث))
امام صادق (عليه السّلام) از حضرت اميرالمؤمنين (عليه السّلام) نقل مى كند كه فرمود: «بر شما باد، جهاد در راه خدا با اموال و جانهايتان، پس همانا كه دو كس در راه خدا جهاد مى كند، امام و پيشوايى كه بر هدايت است، يا فرمانبردار او، كه به هدايت او اقتدا كرده است (و پيرو اوست».
11ـ عَنْ عَلِى عَلَيْهِ السَّلامُ: «عَلَيْكُمْ بِالْجِهادِ فى سَبيلِ اللّهِ مَعَ كُلِّ اِمام عَدْل، فَاِنَّ الْجِهادَ فى سَبيلِ اللّهِ بابٌ مِنْ أَبْوابِ الْجَنَّةِ». (بحارالانوار، ج 100، ص 50 ـ دعائم الاسلام، ج 1، ص 343)
حضرت على (عليه السّلام) فرمود: «بر شما باد، جهاد در راه خدا با هر امام عادلى، به درستى كه جهاد در راه خدا، درى از درهاى بهشت است».
12ـ عَنْ أَبى عَبْدِ اللّهِ عَلَيْهِ السَّلامُ: «اَلْجِهادُ أَفْضَلُ الاَْشْياءِ بَعْدَ الْفَرائِضِ». (وسائل الشيعه، ج 11، ص 7 ـ فروع كافى، ج 5، ص 4 ـ تهذيب، ج 6، ص 121 ـ اين روايت با اندكى زيادت در بحارالانوار، ج 100، ص 25 نقل شده است)
امام صادق (عليه السلام) فرمود: «برترين چيز بعد از واجبات يوميه (نماز) جهاد است».
13ـ عَنْ مَنْصُورِ بْنِ حازِم، قالَ: «قُلْتُ لأَبى عَبْدِ اللّهِ عَلَيْهِ السَّلامُ: اَىُّ الأَعْمالِ أَفْضَلُ؟ قالَ اَلصَّلاةُ لِوَقْتِها، وَبِرُّ الْوالِدَيْنِ، وَالْجِهادُ فى سبيلِ اللّهِ». (وسائل الشيعه، ج 11، ص 12 ـ محاسن، ص 235)
منصور بن حازم گويد: «خدمت امام صادق (عليه السّلام) عرض كردم: كدامين كارها برتر است؟ حضرت فرمود: (بپا داشتن) نماز در وقتش، و نيكى به پدر و مادر، و جهاد در راه خدا».
14ـ قالَ رَسُولُ اللّهِ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ: «حَمَلَةُ الْقُرآنِ عُرَفاءُ أَهْلِ الْجَنَّةِ، وَالْمُجاهِدُونَ فى سَبيلِ اللّهِ قُوّادُها، وَالرُّسُلُ سادَةُ أَهْلِ الْجَنَّة». (مستدرك الوسائل، ج 2، ص 242 ـ بحار، ج 100، ص 15 ـ نوادر راوندى، ص 19، بحار، ج 100، ص 50، از دعائم، ج 1، ص 343 با كمى فرق)
پيامبر اكرم فرمود: «حاملان (يكى از بزرگان ـ دام ظله ـ چنين مى فرمود: حامل قرآن كسى است كه آشناى با معارف و فقه قرآنى باشد و بدان پايبند باشد كه در اين صورت عارف اهل دنيا است، و بديهى است، چنين شخصى، عارف اهل بهشت نيز باشد) قرآن، عارفان اهل بهشتند، و مجاهدان در راه خدا، رهبران آنان هستند، و پيامبران، بزرگان اهل بهشتند».
15ـ قالَ رَسُولُ اللّهِ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ: «كُلُّ حَسَناتِ بَنى آدَمَ تُحْصيهَا الْمَلائِكَةُ، اِلاّ حَسَناتِ الْمُجاهِدينَ، فَاِنَّهُمْ يَعْجُزُنَ عَنْ عِلْمِ ثَوابِها». (مستدرك الوسائل، ج 2، ص 243)
پيامبر اكرم فرمود: «تمامى حسنات (كارهاى خوب) بنى آدم را، ملائكه حساب مى كنند، مگر حسنات مجاهدان (در راه خدا) را، به درستى كه آنها از دانستن ثواب حسنات مجاهدان، عاجز و ناتوان هستند».
16- «قالَ رَسُولُ اللّهِ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ: «اَلسُّيُوفُ مَفاتيحُ الْجَنَّةِ». (مستدرك الوسائل، ج 2، ص 243)
پيامبر اكرم فرمود: «شمشيرها، كليدهاى بهشت اند».
17ـ سُئِلَ النَّبِىُّ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ: «أَىُّ الأَعْمالِ أَحَبُّ اِلَى اللّهِ عَزَّ وَجَلَّ؟ ايمانٌ بِاللّهِ وَجِهادٌ فى سَبيلِهِ». (مستدرك الوسائل، ج 2، ص 244)
از پيامبر اكرم (صلّى اللّه عليه و آله) سؤال شد: «كدامين كارها در نزد خداوند عزوجل، دوست داشتنى تر است؟ حضرت فرمود: ايمان به خدا، و جهاد در راه خدا».
18ـ قالَ رَسُولُ اللّهِ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ: «وَ أَجْوَدُ النّاسِ مَنْ جادَ بِنَفْسِهِ وَمالِهِ فى سَبيلِ اللّهِ (تَعالى)». (مستدرك الوسائل، ج 2، ص 242 ـ بحارالانوار، ج 100، ص 15 ـ نوادر راوندى، ص 20))
پيامبر اكرم (صلّى اللّه عليه و آله) فرمود: سخى ترين و بخشنده ترين مردم، كسى است كه جان و مالش را در راه خدا تقديم كند».
19ـ قالَ رَسُولُ اللّهِ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ فى مَرَضِ وَفاتِه: «وَمَنْ خَتَمَ لَهُ بِجِهاد فى سَبيلِ اللّهِ وَلَوْ قَدْرَ فُواقِ ناقَة دَخَلَ الْجَنَّةَ». (مستدرك الوسائل، ج 2، ص 242)
پيامبر اكرم در بيمارى فوتشان فرمودند: «و هر كس كه زندگيش به جهادى در راه خدا تمام شود ولو آنكه مقدار آن به اندازه يك بار دوشيدن شير، از ناقه (بچه شتر) باشد. (يعنى ولو آنكه مدّت آن خيلى كم باشد)، داخل بهشت مى شود».
20ـ قالَ رَسُولُ اللّهِ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ: «اُوصى أَمَّتى بِخَمْس: بِالسَّمْعِ، وَالطّاعَةِ، وَالْهِجْرَةِ، وَالْجِهادِ، وَالْجَماعَةِ». (مستدرك الوسائل، ج 2، ص 242 ـ بحارالانوار، ج 100، ص 15 ـ نوادر رواندى، ص 21)
پيامبر اكرم فرمود: «امت خود را بر پنج امر توصيه مى كنم: 1ـ گوش دادن، 2ـ اطاعت نمودن، 3ـ هجرت گزيدن، 4ـ جهاد نمودن، 5ـ با هم بودن».
21ـ قالَ رَسُولُ اللّهِ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ: «اِنَّ الْغُزاةَ… وَاِذا صارُوا بِحَضْرَةِ عَدُوّهِمْ اِنْقَطَعَ عِلْمُ أَهْلِ الدُّنْيا عَنْ ثَوابِ اللّهِ اِيّاهُمْ». (مستدرك الوسائل، ج 2، ص 243 ـ بحارالانوار، ج 100، ص 13، صحيفة الامام الرضا، ص 117)
پيامبر اكرم فرمود: «.. و هنگامى كه رزمندگان در برابر دشمنانشان قرار گيرند، علم مردمان اهل دنيا از ثواب خداوند به ايشان، منقطع مى گردد».
22ـ عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّد عَلَيْهِ السَّلامُ: «أَصْلُ الاِْسْلامِ الصَّلوةُ، وَفَرْعُهُ الزَّكوةُ، وَذِرْوَةُ سَنامِهِ الْجِهادُ فى سَبيلِ اللّهِ». (مستدرك الوسائل، ج 2، ص 244 ـ بحارالانوار، ج 100، ص 49 ـ دعائم الاسلام، ج 1، ص 342 (و همين معنى در محاسن، ص 233 ديده مى شود))
از امام جعفر صادق (عليه السلام) روايت شده است كه: «اصل اسلام نماز است، و فرع آن زكات است و بالاترين قلّه آن جهاد در راه خدا است».
23ـ عَنْ أَبى ذَر أَنَّهُ سَئَلَ النَّبِىَّ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ: «اَىُّ الاْعْمالِ أَحَبُّ اِلَى اللّهِ عَزَّ وَجَلَّ؟ فَقالَ ايمانٌ بِاللّهِ وَجِهادٌ فى سَبيلِهِ، قالَ: قُلْتُ فَأَىُّ الْجِهادِ أَفْضَلُ؟ قالَ: مَنْ عُقِرَ جَوادُهُ، وَأُهْريقَ دَمُهُ فى سَبيلِ اللّهِ». (مستدرك الوسائل، ج 2، ص 244 ـ بحارالانوار، ج 100، ص 11)
ابوذر مى گويد: از پيامبر اكرم (صلّى اللّه عليه و آله) سؤال كردم كه: «كدامين كارها در نزد خداوند دوست داشتنى تر است؟ پس پيامبر فرمود: ايمان به خداوند و جهاد در راه او، گفتم: پس كدامين جهاد، افضل و برتر است؟ فرمود: جهاد كسى كه مركب و سوارى او زخمى و يا كشته شود و خونش در راه خدا ريخته شود (كنايه از تحمل شديدترين ضربات و سختيها در راه خدا است)».
24ـ قالَ رَسُولُ اللّهِ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ: «مَنْ رَمَى بِسَهْم فى سَبيلِ اللّهِ فَبَلَغَ أَخْطَأَ أَوْ أَصابَ كانَ سَهْمُهُ ذلِكَ كَعِدْلِ رَقَبَة مِنْ وُلْدِ اِسْمعيلَ، وَمَنْ خَرَجَتْ بِهِ شَيْبَةٌ كانَتْ لَهُ نُوراً فِى الْقِيامَةِ». (مستدرك الوسائل، ج 2، ص 245)
پيامبر اكرم فرمود: «هر كس كه تيرى را در راه خدا پرتاب كند، چه آن تير، خطا رود و به هدف اصابت نكند، و چه اصابت بكند، (ارزش) تير، (اندازى) او، مثل آزاد كردن بنده اى از اولاد اسماعيل (عليه السلام) مى باشد. و از هر كس موئى، در راه خدا سفيد گردد، در قيامت براى او، نورى خواهد بود».
25ـ قالَ أَميرَ الْمُؤْمِنينَ عَلَيْهِ السَّلامُ: «… اِنَّ الْجِهادَ أَشْرَفُ الاَْعْمالِ بَعْدَ الاِْسْلامِ، (الْصَّلوةِ خ) وَهُوَ قِوامُ الدّينِ، وَالاَْجْرُ فيهِ عَظيمٌ، مَعَ الْعِزَّةِ وَالْمِنْعَةِ، وَهُوَ الْكَرَّةُ، فيهِ الْحَسَناتُ وَالْبُشْرى بِالْجَنَّةِ بَعْدَ الشَّهادَةِ، وَبِالرِّزْقِ غَداً عِنْدَ الرَّبِّ وَالْكَرامَةِ، يَقُولُ اللّهُ عَزَّ وَجَلَّ (وَلا تَحْسَبَنَّ الَّذينَ قُتِلُوا فى سَبيلِ اللّهِ…) الآية…». (وسائل الشيعة، ج 11، ص 70 ـ فروع كافى، ج 5، ص 37 ـ وافى، ج 2، جزء 9، ص 19)
حضرت اميرالمؤمنين على (عليه السلام) مى فرمايد: «به درستى كه جهاد، شريفترين اعمال، بعد از اسلام است (و در نسخه اى ديگر مى فرمايد: جهاد شريفترين اعمال، بعد از نماز است)، و مايه استحكام دين است، و اجر آن بزرگ است، همراه با عزّت و قوت است، و آن پيروزى و غلبه است، در او حسنات و بشارت به بهشت، بعد از شهادت است، و بشارت به رزق و روزى فردا و كرامت در نزد رب است، خداوند متعال مى گويد: (كسانى كه در راه خدا، كشته شدند، مرده مپنداريد…) تا آخر آيه».
26ـ عَنِ النَّبِىّ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ: «اِنَّ أَحَبَّ الاَْعْمالِ اِلَى اللّهِ عَزَّ وَجَلَّ الصَّلاةُ وَالْبِرُّ وَالْجِهادُ». (بحارالانوار، ج 100، ص 11 ـ خصال چاپ نجف، ص 170)
پيامبر اكرم فرمود: «به درستى كه دوست داشتنى ترين كارها در نزد خداوند عزوجل، نماز و نيكوكارى و جهاد است».
27ـ اَبُو عَمْرِو الشَّيْبانى قالَ حَدَّثَنى صاحِبُ هذَا الدّارِ وَأَشارَ بِيَدِهِ اِلى دارِ عَبْدِ اللّهِ بْنِ مَسْعُود قالَ: سَأَلْتُ رَسُولَ اللّهِ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ: «أَىُّ الاَْعْمالِ أَحَبُّ اِلَى اللّهِ عَزَّ وَجَلَّ؟ قالَ الصَّلاةُ لِوَقْتِها، قُلْتُ ثُمَّ أَىُّ شَىْء؟ قالَ الْجِهادُ فى سَبيلِ اللّهِ عَزَّ وَجَلَّ». (خصال، چاپ نجف، ص 152 ـ بحارالانوار، ج 100، ص 11)
ابوعمرو الشّيبانى مى گويد: صاحب اين خانه ـ اشاره كرد با دستش، به سوى خانه عبداللّه بن مسعود ـ گفت: از رسول خدا (صلى الله عليه و آله) پرسيدم:
«كدامين اعمال نزد خدا دوست داشتنى تر است؟ فرمود: نماز در وقت خواندن، گفتم، پس از آن چه چيز؟ فرمود: نيكى به پدر و مادر، گفتم، پس از آن چه چيز؟ فرمود: جهاد در راه خداى عزّوجلّ».
28ـ عَنْ أميرِ الْمُؤْمِنينَ عَلَيْهِ السَّلامُ: «أَفْضَلُ ما تَوَسَّلَ بِهِ الْمُتَوَسِّلُونَ: اَلاْيمانُ بِاللّهِ وَرَسُولِهِ، وَالْجِهادُ فى سَبيلِ اللّهِ». (بحارالانوار، ج 100، ص 12 ـ امالى شيخ طوسى، ج 1، ص 220 ـ محاسن، ص 233)
حضرت اميرالمؤمنين على (عليه السلام) فرمود: «بهترين چيزى كه توسل كنندگان بدان توسّل جستند، ايمان به خدا و رسول او و جهاد در راه خدا است».
29ـ عَنْ أَبى جَعْفَر عَلَيْهِ السَّلامُ قالَ: «أَتى رَجُلٌ رَسُولَ اللّهِ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ فَقالَ: «اِنّى راغِبٌ نَشيطٌ فِى الْجِهادِ، قالَ: فَجاهِدْ فى سَبيلِ اللّهِ فَاِنَّكَ اِنْ تُقْتَلْ كُنْتَ حَيّاً عِنْدَ اللّهِ تُرْزَقُ، وَاِنْ مِتَّ فَقَدْ وَقَعَ أَجْرُكَ عَلَى اللّهِ، وَاِنْ رَجَعْتَ خَرَجْتَ مِنَ الذُّنُوبِ اِلَى اللّهِ هذا تَفْسيرُ «وَلا تَحْسَبَنَّ الَّذينَ قُتِلُوا فِى سَبيلِ اللّهِ أَمْواتاً». (بحارالانوار، ج 100، ص 14 ـ تفسير عياشى، ج 1، ص 206، در مجالس (امالى) صدوق، ص 277، روايت با كمى اختلاف اينگونه ختم مى شود: وان رجعت خرجت من الذنوب كما ولدت)
امام محمد باقر (عليه السلام) فرمود: مردى نزد پيامبر خدا (صلّى اللّه عليه و آله) آمد و گفت: «من ميل به جهاد دارم; در آن نشاط داشته، كوشش دارم، حضرت فرمود: پس در راه خدا جهاد كن، هر آينه اگر كشته شوى، نزد خدا زنده خواهى بود (و) روزى خواهى خورد، و اگر بميرى، به درستى كه اجر و پاداش تو بر خدا خواهد بود، و اگر برگردى، از گناهان به سوى خدا باز گشته اى. (و در روايتى ديگر چنين آمده است: و اگر بازگشتى، از گناهان خويش خارج مى شوى، همانند روزى كه به دنيا آمدى.) اين است تفسير آيه شريفه «وَلا تَحسَبَنَّ الَّذينَ قُتِلُوا فِى سَبيلِ اللّهِ أَمْواتاً».
30ـ عَنْ عَلِىٍّ صَلَواتُ اللّهِ عَلَيْهِ اَنَّهُ قالَ: لِلاِْيْمانِ أَرْبَعَةُ أَرْكان: اَلصَّبْرُ وَالْيَقينُ وَالْعَدْلُ وَالْجِهادُ». (بحارالانوار، ج 100، ص 49 ـ دعائم الاسلام، ج 1، ص 342)
حضرت على (عليه السّلام) فرمود: «ايمان داراى چهار ركن است: صبر، يقين، عدل و جهاد».
31ـ قالَ أَميرُ الْمُؤْمِنينَ عَلِىٌّ عَلَيْهِ السَّلامُ: «هُوَ لِباسُ التَّقْوى، وَدِرْعُ اللّهِ الْحَصينَةُ، وَجُنَّتُهُ الْوَثيقَةُ». (وسائل الشيعه، ج 11، ص 8 ـ فروع، ج 5، ص 4 ـ تهذيب، ج 6، ص 123)
حضرت اميرالمؤمنين (عليه السلام) فرمود: «و جهاد لباس تقوا و زره محكم خداوندى و سپر قوى اوست».
